LOVE FICTION......(BAMBAM)(GOT7)

ข้อมูลเบื้องต้น

ความซวยบังเกิดเมื่อ............

 

 

เนื้อเรื่อง

เรื่องวุ่นวายเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ทั้งๆที่ผมก็อยู่คนเดียวได้ตั้งแต่สมัยก่อนแล้วแท้ๆ ผมมีชื่อจริงว่า มาร์ค หนุ่มเพล์ยบอยอารมณ์ดี ความสุขของผมคือการเที่ยวคลับ และหลีสาวไปวันๆ ชีวิตตอนนี้ก็มีแค่นี้ ถึงภายนอกจะมีความสุขแต่ลึกๆแล้วก็รู้สึเหงาในเวลาเดียวกัน ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีแฟน แต่แค่ยังไม่เจอคนที่ใช่ ก็เท่านั้น แต่อยู่มาวันหนึ่งก็มีสิ่งที่รบกวนจิตใจของผมเข้ามาอยู่ใกล้กว่าที่คิดซะแล้ว
"เมี้้ยว"จู่ๆในขณะที่ผมเดินผ่านทางนี้ ก็มีเสียงอะไรบางอย่าง ดังมาจากตรอกข้างหน้าติดกับร้านอาหารอีสานที่ผมชอบเข้าไปกินประจำ
    ผมรีบเดินเข้าไปดู แต่หันไปทางซ้าย ทางขวา เมื่อไม่มีคนผมก็เดินตรงไปหาเสียงแปลกๆนั้น

"ไรเนี้ย???" ผมอุทานออกมาเมื่อเดินไปใกล้ๆ กับสิ่งที่เหมือนกองกระดาษผุๆ แต่ยังอยู่ในสภาพที่ดี กลับมีอะไรบางอย่างขยุกขยิก อยู่

"หวา"ผมตกใจแทบหงายหลัง เมื่อรู้ว่าไอ้ที่กระดุกกระดิ้กเมื่อกี้เป็น เด็กตัวเล็กๆ ตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียกับสภาพที่เหมือนไปคลุกดินอยู่ตรงนั้น ทั้งๆที่อายุดูเหมือน 13-14 ทั้งที่ตัวเล็กแค่นี้เอง ทำไมน่าสงสารแบบนี้น่ะ 

ผมบอกกับตัวเองว่าไม่ควรเก็บเอาไปเลี้้ยงเพราะเป็นเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ แต่อีกส่วนควรให้ผมพาไปให้ได้ อ้ากกก ไม่ได้น่ะ มาร์ค เราจะเก็บไปเลี้ยงเพิ่มอีกไม่ไหวแล้วน่ะ(!!!!)

แต่ทันทีที่ผมสบตากับเด็กคนนี้ ก็พบว่าอั่ก เด็กคนนี้มีตาสีดำแต่ก็ยังเป็นประกาย พร้อมริมฝีปากที่ดูสุขภาพดี(คงเข้าใจน่ะ)พร้อมกับแก้มยุ้ยๆสีชมพู

ทั้งดวงต​าที่สดใสกับแก้มยุ้ยๆพร้อมปากน่ารักๆ ทำให้ผมเริ่่มใจเต้นเป็นครั้งแรก ทามไมน่ารักขนาดนี้น่ะ ไม่น่าจะมาเป็นเด็กขอทานแบบนี้เลยแฮะ

ผมยื่นมือเข้าไปแตะเพื่อที่จะดูว่าเป็นอะไรรึเปล่า

เพี๊ยะ

อ่ะ เด็กตรงหน้า ไม่ยอมให้ผมได้แตะต้องเลยพร้อมทำหน้าน่ากลัวพร้อมทำท่าขู่หน่อยๆ แต่ผมกลับคิดว่าน่ารักซะงั้นเหมือนกับแมวจรจัดที่ไม่เคยให้ใครได้แตะต้อง ผมรู้ว่าแค่ตอนนี้เท่านั้น เพราะผมเข้าใจความรู้สึกนี้ว่ามันเป็นยังไง

ทันทีทันใดนั้น
ผมก็รู้แล้วว่า ผมจะรับเลี้ยงเด็กคนนี้

เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้น ผมก็ยื่นขนมไปให้เด็กคนนั้น
โอ้ะ
ได้ผลแฮะ เด็กคนนั้นรีบแกะกินอย่างหิวโหยทำให้ผมเริ่มยื่นขนมไปเรื่อย จนเด็กตัวเล็กคนนั้นตามมา ผมรู้สึกดีใจนิดๆที่เด็กคนนั้น
ไม่ท่าทีรังเกียจผมเลย(ก็แหงแหละ เอาขนมล่อนี่)

"เฮ้อ ถึงซักที"ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับหมดแรงข้าวต้มความเย็นจากกำแพงก็ทำให้รู้ด้วยว่านี่ไม่ใช่ความฝัน และตอนนี้เด็กนั้น ก็มาอยู่กับผมเป็นที่เรียบร้อย

"เจ้าหนู ชื่ออะไรน่ะเรา"ผมถามเสียงเรียบในขณะที่เอารองเท้าไปเก็บในตู้ และคว้ารองเท้าของเจ้าเด็กตรงหน้ามาเก็บไว้
"...." ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก

เอ่อออ สงสัยถามไม่ตรงจุดแฮะ
"งั้น ฉันจะไปอาบน้ำ อาบด้วยกันไหม"ผมถามลองเชิงเพราะรู้อยู่แล้วว่าเด็กนี่ คงไม่ตอบ

"...." เด็กนั่นปฎิเศษพลางส่ายหัวราวกับว่าหัวมันหมุนได้ พร้อมกับหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก อย่างงั้นน่ะ 
"อุ้บ 55555 "ผมหลุดหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ พร้อมกับความรู้สึกทำไมถึงน่ารักขนาดนี้น่ะ

"555 อ่ะอ่ะ ไม่ต้องหรอกเดี่ยวนายค่อยอาบต่อจากฉันแล้วกันน่ะ"ผมรีบเรียกความรู้สึกตัวเองมาก่อนที่มันจะไปไกลกว่านี้ พร้อมทำหน้าจริงจัง และเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมพลางคิดว่าถ้าเกิดเด็กคนนี้ได้จากผมไปมันจะเกิดอะไรขึ้นน่ะ
กุกกักๆๆ
  ในระหว่างที่อาบน้ำอยู่นั้นก็ได้ยินเสียง อะไรบางอย่างนอกห้องน้ำ ผมตกใจเพราะอาจจะมีขโมยขึ้นบ้าน จึงรีบเอาผ้าเช็ดตัวมาผืนหนึ่ง รีบออกไปดูข้างนอกว่าเกิดอะไรขึ้น

ปัง
"อ้าว เอ่ออออ นายหะ...หิวหรอ "เมื่อผมออกมาดูปรากฎว่า เจ้าเด็กคนนั้นกำลังหาของกินอย่างเอาเป็นเอาตาย และทำหน้าตกใจขึ้นไปอีกเมื่อรู้ว่าผมอยู่ในสภาพไหน
"แค่กๆๆๆๆ" เด็กนั้นเกือบสำลักขนมปัง ในขณะที่ผมรีบไปรินน้ำเปล่ามาแล้วยื่นแก้วให้ดื่ม เด็กนั้นก็รีบดื่มเอาๆ ผมรู้่สึกเป็นห่วงเพราะว่าความผิดอยู่ที่ผมเต็มๆ

ถึงผมจะไม่รู้ว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อ แต่ผมก็รู้ว่าผมมสามารถดูแลเด็กคนนี้ ได้แน่ๆ เพราะบางครั้งโชคชะตาอาจทำให้เราพานพบกัน เกี่ยวข้องกันและรู้จักกันเพื่อที่จะมาดูแลกันก็ได้นะ่